Orzeł wylądował

Na południowym zachodzie Mare Tranquillitatis znajduje się miejsce pierwszego załogowego lądowania na Księżycu.

"Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed". to chyba jedne z najbardziej znanych słów w historii podróży kosmicznych. Wypowiedział je 20 lipca 1969 roku o godzinie 22:17 MESZ amerykański astronauta Apollo 11, Neil Armstrong po udanym lądowaniu modułu księżycowego Eagle na powierzchni Mare Tranquillitatis (Morze Spokoju). Każdy obserwator wybierający się na księżycowy spacer swoim teleskopem, powinien przynajmniej raz zrobić sobie wycieczkę do tego historycznego miejsca, by jak najbardziej zbliżyć się wizualnie do wydarzenia tamtych czasów.

Punktem startowym do miejsca pierwszego załogowego lądowania na Księżycu są dwa kratery: Sabine (30 km) i Ritter (29 km). Widoczne są jako niemal identyczna para w południowo-zachodnim zakątku Mare Tranquillitatis. Te impakty dzieli przestrzeń o szerokości jedynie kilku kilometrów. W przypadku obu kraterów, duże partie wałów osunęły się do wnętrza.

Dno kraterów Sabine i Ritter również wygląda bardzo podobnie: wypełnione lawą, stosunkowo równe, z kilkoma płaskimi, koncentrycznymi wzniesieniami. Na północ od krateru Ritter leżą blisko siebie dwa kratery satelitarne Ritter C (14 km) i Ritter B (14 km).

Tzw. Tranquility Base, czyli dokładne miejsce lądowania modułu księżycowego, zostało oficjalnie zaznaczone na mapach Księżyca w latach 70-tych XX wieku jako Statio Tranquillitatis. Trzy małe pobliskie kratery nazwano na cześć astronautów z załogi Apollo 11: Aldrin, Collins i Armstrong. Do wizualnego podejścia w to miejsce, para kraterów Sabine i Ritter bardzo dobrze się nadaje. Najlepiej wirtualnie przedłużyć łuk Ritter B, Ritter C, Ritter i Sabine na wschód. Przy optymalnym seeingu i odrobinie szczęścia pierwszy z trzech kraterów astronautów "wyskoczy" Aldrin (3 km).

Dalej na wschód w równych odstępach podążają Collins (2 km) i Armstrong (4 km). Wymagają one silnego teleskopu o aperturze od 100mm. Jeszcze nieco bliżej Statio Tranquillitatis, na południowy wschód od Aldrina, leży krater satelitarny Sabine C (3 km), który jest jednak trudniejszy do dostrzeżenia niż trzy kratery leżące na północy.

Najlepsza widoczność: 6 lub 19 dni po nowiu.

Autor: Lampert Spix / Licencja: Oculum-Verlag GmbH