Dobra wentylacja

Teleskopy Newtona (w tym popularne "Dobsony") to proste konstrukcje z otwartym tubusem. Oto, dlaczego wentylatory pomagają walczyć ze strumieniami ciepłego powietrza.

Turbulencje powietrza, zwane seeingiem, często uważane są za nieodłączny element warunków obserwacyjnych. Na szczęście nie jest to do końca prawdą, ponieważ część turbulencji może pochodzić z samego teleskopu, gdy pojawiają się w nim zakłócenia w postaci strumieni ciepłego powietrza. Aby je zobaczyć, należy wycelować w jasną gwiazdę, mocno rozogniskować jej obraz i  trzymać rękę przed wlotem tuby optycznej.

Wentylacja teleskopu ma za zadanie wymieszać te strumienie tak, by na drodze wiązki światła powstała jednorodna mieszanina powietrza. Z drugiej strony, ponieważ niemal zawsze mamy do czynienia z różnicami temperatur, dokładne chłodzenie jest sprawą drugorzędną. W teleskopach z otwartym tubusem można zrealizować proste rozwiązania wentylacyjne. W tym przypadku strumień powietrza jest zasysany przez otwór tubusa i wydmuchiwany za pomocą wentylatora umieszczonego za zwierciadłem głównym. Natomiast wentylator, który po prostu dmucha na zwierciadło główne od tyłu, może je jedynie schłodzić nie powodując wymieszania wewnątrz tuby optycznej.

Bardziej złożone rozwiązania wentylacyjne generują przepływ przebiegający płasko na powierzchnią optyczną, zwykle za pomocą wentylatorów ssących i dmuchających umieszczonych naprzeciwko siebie. Takie rozwiązanie sprawdza się również w przypadków tubusów kratownicowych. Rozwiązania dla tub zamkniętych powinny utrzymywać wnętrze wolne od kurzu i pyłków. Albo zapewniamy cyrkulację tylko wewnątrz tuby, albo doprowadzane z zewnątrz powietrze musi być filtrowane. Generalnie zalecane są reulowany wentylatory o dużym przekroju pochodzące z wyposażenia komputerów.

Autor: Sven Wienstein / Licencja: Oculum-Verlag GmbH