Teleskopy słoneczne

Zdjęcie Davida Lunta z roku 2001, stojącego przed swoim biurem w Tucson, w Arizonie. Nekrolog z krótką biografią Davida Lunta można przeczytać na stronie Sky & Telescope.

Jego teleskopy H-alfa zrewolucjonizowały obserwacje słoneczne, ponieważ były pierwszymi przystępnymi cenowo instrumentami tego typu. Litera H w H-alfa oznacza wodór (Hydrogen). Jako H-alfa, fizycy opisują określone promieniowanie świetlne, emitowane przez atomy wodoru słonecznego. Długość fali tego światła wynosi 656 nanometrów, czyli leży w czerwonym zakresie widma.

W świetle promieniowania H-alfa widoczna jest warstwa atmosfery słonecznej, leżąca nad fotosferą. Nazwana została chromosferą, ponieważ podczas całkowitych zaćmień Słońca pojawia się jako czerwony brzeg.

Fotosfera jest źródłem całego widzialnego światła słonecznego i można ją obserwować przez teleskopy z klasycznym filtrem światła białego. Fotosferę pokazują również słynne okulary na zaćmienia Słońca.

Podczas gdy fotosfera pokazuje mniej lub więcej plam, zależnie od aktywności słonecznej, w wyżej leżącej chromosferze zawsze się coś dzieje: protuberancje, znacznie większe od naszej Ziemi, widoczne są na krawędzi Słońca. Widoczne są one również na tarczy słonecznej jako ciemne włókna (filamenty). Jasne rozbłyski (flary), to gwałtowne wybuchy promieniowania towarzyszące ciemnym plamom słonecznym. Ta sceneria zmienia się z dnia na dzień, a nawet w ciągu kilku godzin. To również sprawia, że obserwacje słoneczne w H-alfa są fascynujące.